ចិត្តវិទ្យាហិរញ្ញវត្ថុ ០៧ ឯករាជ្យ
ការគ្រប់គ្រងលើពេលវេលារបស់ខ្លួនឯង
គឺជាភាគលាភដ៏ខ្ពស់បំផុតដែលលុយផ្តល់ឱ្យ!
ចំណុចកំពូលបំផុតនៃភាពស្តុកស្តម្ភគឺ លទ្ថភាពក្នុងការក្រោកពីគេងរាល់ព្រឹក ហើយនិយាយថា “ថ្ងៃនេះខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីក៏បានដែលខ្ញុំចង់“
មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវការទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងមុន ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចមានសុភមង្គលច្រើនជាងមុន សុភមង្គលគឺជារឿងដ៏ស្មុគស្មាញ ព្រោះសុភមង្គលរបស់មនុស្សម្នាក់ៗគឺខុសគ្នា។ ប្រសិនបើសូចនាករធម្មតានៃសុភមង្គលមានមែន វាប្រៀបដូចជាកថាមពលជំរុញសកលនៃសេចក្តីសុខ វាអាចជារឿង ដែលមនុស្សចង់គ្រប់គ្រងជីវិតរបស់ខ្លួនឯង។
សមត្ថភាពក្នុងការធ្វើអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើ នៅពេលដែលអ្នកចង់បានជាមួយមនុស្សដែលអ្នកត្រូវការ យូរប៉ុណ្ណតាមដែលអ្នកត្រូវការ នោះគឺជាអ្វីដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន វាជាភាគលាភដ៏ខ្ពស់បំផុតដែលលុយអាចផ្តល់ឱ្យអ្នក។
Angus Campbell គឺជាអ្នកចិត្តវិទ្យានៅសាកលវិទ្យាល័យ Michigan គាត់កើតនៅនៅឆ្នាំ ១៩៩០ គាត់បានចាប់ផ្តើមការងារពេលដែលចិត្តវិទ្យាត្រូវបានផ្តោតលើជំងឺផ្លូវចិត្ត មនុស្សធ្លាក់ទឹកចិត្ដ និងមិនសប្បាយចិត្ត ដូចជា៖ ជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ការថប់បារម្ភ និងជំងឺវិកលចរិក។
Campbell ត្រូវការដឹងឱ្យបានថាអ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមសនក្តីសុខ នៅក្នុងសៀវភៅឆ្នាំ ១៩៨១ របស់គាត់ដែលមានឈ្មោះថា The Sense of Wellbeing in America ចាប់ផ្តើមដោយចង្អុលបង្ហាញថា ជាទូទៅមនុស្សមានសេចក្តីសុខជាងដែលអ្នកចិត្តសាស្រ្តជាច្រើនបានសន្និដ្ឋាន។ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះអាចធ្វើការសន្និដ្ឋានបានល្អជាងអ្នកផ្សេងៗ ហើយក៏មិនចាំបាច់បែងចែកក្រុមរបស់ពួកគេតាមប្រាក់ប្រាក់ចំណូល ភូមិសាស្ត្រ ឬការអប់រំ ដោយសារមានមនុស្សជាច្រើនដែលស្ថិតនៅក្នុងក្រុមនេះបានក្លាយជាមនុស្សដែលមិនមានក្តីសុខកម្រឹតធ្ងន់។
សូចនាករទូទៅដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតគឺសាមញ្ញ Campbell បានសរុបដូចតទៅ ៖
ការមានអារម្មណ៍ជឿជាក់ថាយើងអាចគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់ខ្លួនឯងបាន គឺជាការព្យាករណ៍អារម្មណ៍វិជ្ជមានក្នុងការស់នៅក្នុងជីវិតដ៏ល្អដែលគួរឱ្យទុកចិត្តបានជាងលក្ខណ្ឌផ្សេងៗ ក្នុងជីវិតដែលយើងនាំយកមកពិចារណា។
ច្រើនជាងប្រាក់ខែរបស់អ្នក ធំជាងទំហំផ្ទះរបស់អ្នក លើសពីកិត្តិយសការងាររបស់អ្នក ការមានសមត្ថភាពក្នុងការគ្រប់គ្រងអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើ នៅពេលដែលអ្នកត្រូវការ ជាមួយមនុស្សដែលអ្នកត្រូវការនោះ គឺជាអថេរ (ធាតុផ្សំ)ដ៏ទូលំទូលាយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានក្តីសុខបំផុតមួយនៅក្នុងជីវិត។
គុណតម្លៃពិតប្រាកដដ៏ធំបំផុតនៃលុយគឺជាសក្តានុពលក្នុងការផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវការគ្រប់គ្រងលើពេលវេលា ហើយរឿងនេះមិនមែនជារឿងហូសហេតុនោះទេ វាគឺជាការទទួលបានកម្រិតនៃសេរីភាពដែលកើនឡើងបន្តិចម្តងៗ និងអធិបតេយ្យភាពពីទ្រព្យសម្បត្តិដែលអ្នកមិនបានចំណាយ ផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវការគ្រប់គ្រងលើអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបាននៅអំឡុងពេលដែលអ្នកអាចធ្វើបាន។
ទ្រព្យសម្បត្តិតិចតួចមានន័យថាអ្នកអាចឆ្លៀតសម្រាកពីការងារ ពីរ បីថ្ងៃពេលដែលអ្នកឈឺ ដោយលុយនៅក្នុងធនាគារមិនបាត់បង់ទាំងស្រុង ការទទួលបានលទ្ថភាពនោះគឺជារឿងធំធេងប្រសិនបើអ្នកគ្មានវា។
ទ្រព្យសម្បត្តិដែលច្រើនជាងមុនបន្តិចបន្តួចមានន័យថាអ្នកអាចរង់ចាំឱ្យការងារល្អៗចូលមកនៅពេលដែលអ្នកត្រូវបានបញ្ឈប់ពីការងារ។ជំនួសឱ្យកាតប្រញាប់ស្រវាចាប់ការងារដំបូងដែលអ្នកជួប រឿងនេះជាចំណុចផ្លាស់ប្តូរក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។
ប្រាក់បំរុងចំណាយគ្រាអាសន្នរយៈពេលប្រាំមួយខែនោះ មានន័យ
ថាអ្នកមិនសូវខ្លាចចៅហ្វាយនាយ ព្រោះអ្នកដឹងច្បាស់ថាជីវិតរបស់អ្នកនឹង
មិនវិនាសឡើយ ប្រសិនបើអ្នកត្រូវការពេលវេលាក្នុងការរកការងារថ្មី។
ទ្រព្យសម្បត្តិដែលច្រើនឡើងមានន័យថាអ្នកអាចទទួលការងារដែលមានប្រាក់ឈ្នួលទាបជាង ប៉ុន្តែមានម៉ោងធ្វើការដែលអាចបត់បែនបាន។ ពេលខ្លះអាចជាការងារដែលត្រូវចំណាយពេលធ្វើដំណើរតិចជាង ឬលទ្ធភាពក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងការសង្គ្រោះបន្ទាន់ផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ត ដោយមិនបារម្ភថាត្រូវរកលុយពីណាមកចំណាយ។
វានៅមានបញ្ហានៃការចូលនិវត្តន៍នៅពេលដែលត្រូវការ ចំនួសឱ្យពេលវេលាដែលត្រូវតែ។
ការប្រើលុយរបស់អ្នកដើម្បីទិញពេលវេលា និងជម្រើសមានអត្ថប្រយោជន៍ក្នុងជីវិតរបស់អ្នក វាជារឿងលំបាកណាស់ក្នុងការស្វែងរកផលិតផលប្រណីតណាមួយដើម្បីជំនួសវា។
ខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើជាអ្នកគ្រប់ហិរញ្ញវត្ថុនៅ (Investment Bank) អំឡុងពេលកុំពុងសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ ហើយហេតុផលតែមួយគត់គឺ ពួកគេរកលុយបានច្រើន។ នោះគ្រាន់តែជាកម្លាំងជំរុញតែមួយ ហើយវាជាហេតុផលតែមួយគត់ដែលខ្ញុំមានភាពវិជ្ជមាន១០០% ដែលថាវានឹងផ្តល់ឱ្យខ្ញុំកាន់តែមានសេចក្តីសុខបើខ្ញុំទទួលបានវា។ នៅពេលដែលខ្ញុំរៀនឆ្នាំទី ៣ នៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចុះកម្មសិក្សានៅ (Investment Bank) ក្នុងទីក្រុង Los Angeles ហើយខ្ញុំគិតថាខ្ញុំឈ្នះឆ្នោតក្នុងអាជីព នេះគឺជាអ្វីគ្រប់
យ៉ាងដែលខ្ញុំត្រូវការ។
នៅថ្ងៃដំបូងនៃកម្មសិក្សា ខ្ញុំបានដឹងថាហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើការនៅធនាគារវិនិយោគរកលុយច្រើនខ្លាំង។ ពួកគេធ្វើការយូរជាងដែលខ្ញុំគិតថា មនុស្សម្នាក់នឹងអាចទ្រាំបាន តាមពិតទៅពួកគេភាគច្រើនមិនអាចទ្រាំបាន ការត្រឡប់មកផ្ទះមុនពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រជារឿងដ៏អស្ចារ្យ ហើយមានឃ្លាត្រូវបាននិយាយនៅក្នុងការិយាល័យថា “ប្រសិនបើអ្នកមិនមកធ្វើការនៅថ្ងៃសៅរ៍ មិនចាំបាច់ត្រលប់មកវិញទេនៅថ្ងៃអាទិត្យ។ ការងារនេះបំផុសសតិបញ្ញា ផ្តល់ផលតបស្នងមកវិញល្អ ហើយធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាមនុស្សសំខាន់ ប៉ុន្តែរាល់វិនាទីដែលខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង ខ្ញុំបានក្លាយជាទាសករធ្វើតាមបញ្ជារបស់ចៅហ្វាយនាយ ដែលគ្រប់គ្រាន់នឹងប្រែក្លាយរឿងនេះទៅជាបទពិសោធន៍ដ៏អាក្រក់បំផុតមួយក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ កម្មសិក្សាមានរយៈពេលបួនខែ ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្វើបានតែមួយខែប៉ុណ្ណោះ។
រឿងពិបាកបំផុតក្នុងរឿងនេះគឺ ខ្ញុំស្រលាញ់ការងារដែលខ្ញុំធ្វើ ហើយខ្ញុំចង់ឧស្សាហ៍ព្យាយាម ប៉ុន្តែធ្វើអ្វីមួយដែលអ្នកស្រលាញ់តាមកាលវិភាគ ដែលអ្នកមិនអាចគ្រប់គ្រងបានវាអាចធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថាហាក់ដូចជាកំពុងធ្វើអ្វីដែលអ្នកស្អប់បានដែរ។
អារម្មណ៍បែបនេះ អ្នកចិត្តវិទ្យាហៅវាថា កម្លាំងរារាំងJonah
Berger សាស្ត្រាចារ្យផ្នែកទីផ្សារនៅសាកលវិទ្យាល័យ Pennsylvania
បានសង្ខេបរឿងនេះបានយ៉ាងល្អថា ៖
មនុស្សចូលចិត្តគិតថាពួកគេជាគ្រប់គ្រង អង្គុយនៅកៅអីបើកបរ នៅពេលដែលយើងព្យាយាមឱ្យពួកគេធ្វើអ្វីមួយ ពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ថាបាត់បង់អំណាច។ ពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ថាយើងដាក់ជម្រើសលើពួកគេ ជំនួសឱ្យអារម្មណ៍ថាជាអ្នកជ្រើសរើសដោយខ្លួនឯង ដូច្នេះទើបពួកគេបដិសេធ ឬធ្វើអ្វីផ្សេងជំនួសវិញ។ ទោះជាពីដំបូងពួកគេអាចមានអារម្មណ៍រីករាយក្នុងការបានធ្វើដូច្នេះក៏ដោយ។
នៅពេលដែលអ្នកទទួលយកការពិតនេះ អ្នកនឹងដឹងថាការកែតម្រូវលុយឱ្យស្របនឹងជីវិត ដើម្បីបានធ្វើនូវអ្វីដែលអ្នកចង់បាន នៅពេលដែលអ្នកចង់បាន ជាមួយមនុស្សដែលអ្នកចង់បាន កន្លែងដែលអ្នកចង់បាន យូរប៉ុណ្ណាតាមដែលអ្នកចង់បាននោះ ផ្តល់ផលតមស្នងមកវិញមិនគួរឱ្យជឿ។
គ្រាមួយ Derek Sivers សហគ្រិនជោគជ័យ បានសរសេរអំពី មិត្តម្នាក់ដែលបានសុំឱ្យគាត់និយាយប្រាប់ថា តើគាត់បានក្លាយជាអ្នកមានដោយរបៀបណា៖
ខ្ញុំធ្វើការពេលថ្ងៃនៅ Midtown Manhattan ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាប្រហែល ២០,០០០ ដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ។ ខ្ញុំមិនដែលញាំបាយក្រៅផ្ទះទេ និងមិនធ្លាប់ជិះតាក់ស៊ី ការចំណាយចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺប្រហែល ១,០០០ដុល្លារ ក្នុងមួយខែ ហើយខ្ញុំរកបាន ១,៨០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ ខ្ញុំបានធ្វើរបៀបនេះអស់រយៈពេលពីរឆ្នាំហើយសន្សំបាន ១២,០០០ដុល្លារ។
នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ២២ឆ្នាំ
ភ្លាមៗពេលដែលខ្ញុំមានលុយ ១២,០០០ដុល្លារ ខ្ញុំបានលាឈប់ពីការងាររបស់ខ្ញុំ ដើម្បីក្លាយជាតន្ត្រីករពេញម៉ោង។ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំអាចស្វែងរកការប្រគុំតន្ត្រីបានពីរបីដងក្នុងមួយខែដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ ដូច្នេះខ្ញុំទើបឯករាជខ្ញុំលាឈប់ពីការងារមួយខែក្រោយមក ហើយមិនត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញទេ។
ពេលខ្ញុំនិយាយរឿងនេះឱ្យមិត្តភក្តិខ្ញុំស្តាប់ចប់ គាត់បានសុំឱ្យខ្ញុំនិយាយបន្តទៀត ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា អត់មានទៀតទេ មានតែប៉ុណ្ណឹង គាត់បានសួរត្រឡប់មកវិញថា “អត់ទេហ្មេច? ចុះពេលឯងលក់ក្រុមហ៊ុនរបស់ឯងនោះសម្លាញ់»។
ខ្ញុំឆ្លើយតបថា អត់ទេ វាគ្មានអ្វីខុសគ្នាធំដុំនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំនោះទេ វាគ្រាន់តែជាលុយបន្ថែមនៅក្នុងធនាគារប៉ុណ្ណោះ ភាពខុសគ្នាបានកើតឡើង នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ២២ ឆ្នាំ។
នៅមាន(ត)
ដកស្រង់ពីសៀវភៅ
ចិត្តវិទ្យាហិរញ្ញវត្ថុ
ប្រែសម្រួលដោយ ជា បូណាន ហិរញ្ញវត្ថុ រូបវន្តបុគ្គល